Hoekom fotos?

My pa skryf in sy (tot nou toe ongepubliseerde) boek dat hy stap omdat “die berge daar is, omdat die veld so boordensvol lewe is en dit my ongekende plesier verskaf om te stap, om waar te neem wat daar waar te neme is en ‘n antwoord te probeer gee op die vraag: Waar kom jy vandaan en waar gaan jy heen? Ek stap omdat daar nog krag in my ledemate is, ek stap om die groteske rotsformasies, om die asemrowende vergesigte bo van die berge af, om die wonderlike plant- en dierelewe, om die goudmyn van ruines, veewerwe, sleepaaie en wapaaie oor die berge na onherbergsame bestemmings waar vorige geslagte meestal groot gesinne grootgemaak het – sonder geriewe en met baie ontbering. Ek stap uit eerbied vir hulle en uit eerbied vir die Here wat alles gemaak het, en wat ons as rentmeesters aangestel het.”

Sy woorde eggo in my. Daar is soveel mooi op hierdie aarde as ons maar die oë het om dit raak te sien.  Fotos vertel immer stories. Dit herinner ons aan dinge wat was, ervarings wat ons geleef het, plekke wat ons hart warmer laat klop, mense wat ons liefhet…

Fotos laat ons stilstaan in dankbaarheid. Dat ons juis dáár was. Die oomblik van ons kind se eerste tree, die wolke wat ‘n sluier oor die berg getrek het, ‘n skaars glimlag op ‘n gesig, die uitbundigheid van vriende wat feesvier of die liefde tussen twee mense.

Soms kyk jy na ‘n foto en kan sensories terugkeer na daardie oomblik. Jy ruik weer die see, die brandersproei op jou vel voel prikkel, hoor jou geliefde se lag en jou mondhoeke trek onwillekeurig in ‘n glimlag.

‘n Foto herinner ons aan ‘n oomblik in tyd wat God net aan ons geskenk het.